Winkelen met een dwars kind. Dat ken je vast wel. En dan lijkt het alsof je van alle kanten ongewenst advies krijgt. De ene fluistert iets, de ander zegt iets tegen jou, de derde zegt ongegeneerd tegen je kind dat hij weet-ik-veel-wat wel of niet zou moeten doen, want…

Gestoord word je daar toch van? Je kunt het prima zélf. En, zo niet.. zit je vast niet te wachten op een gratis consult tussen de rookworsten van de Hema.

Zo is het ook in rouw. Je hebt vast gehoord van de rouwtaken. De 4 dingen die je echt echt écht moet doen als je in rouw bent.

rouwtaak 1: de realiteit van het verlies aanvaarden
rouwtaak 2: de pijn en het verdriet doorleven
rouwtaak 3: zich aanpassen aan een nieuw leven waarin de overledenen niet meer aanwezig is
rouwtaak 4: de overledene emotioneel een plek geven en de draad van het leven weer oppakken.

En eerlijk gezegd, ik word er misselijk van. Niet een beetje, maar echt GETVER.

Om twee redenen.
1. William Worden schreef deze taken in het jaar dat ik geboren werd. En zoals ik sinds mijn geboorte wat ben veranderd (ik werd heus niet als 1m88, 110 kg baby geboren), zo is ook het ‘rouwlandschap’ veranderd.

2. Het is nogal een dwingend kader, waarin deze taken staan. Taken an sich is sowieso een woord, dat een moeten met zich meedraagt. Én, met taken is het meestal zo, dat je ze kunt afronden. Dat zou dus betekenen, dat je deze vier taken móet (daar is de dwang weer) afronden, voordat het goed met je gaat. En ik weet niet of het noodzakelijk is om dit af te ronden, voordat het goed met je gaat. Sterker nog, ik weet niet of je het überhaupt kúnt afronden.

Hoe kan ik nou mijn verlies afronden? Er is toch niet een moment waarop ik stop met mijn geliefde te missen? Ik denk er misschien niet meer dagelijks aan, en voor de buitenwereld lijkt het misschien alsof ik er minder mee bezig ben. Maar, je gaat mij echt niet wijsmaken dat degene waar je je leven mee deelde na een jaar (of 2, of 5 voor mijn part) niet meer mist. Misschien heb je een nieuwe partner, misschien niet, maar op speciale dagen (geboortedag, overlijdensdag) zul je waarschijnlijk toch eens denken aan diegene.

En dat is prima. Daar is niets mis mee. Sterker nog, het lijkt me nogal shocking dat je nooit meer denkt aan diegene waar je je leven mee hebt gedeeld.

Dus laat je niets op de mouw spelden, er is geen tijd voor rouw. Er is geen einddatum. Het is geen project. Het is een langdurig iets, dat verweven wordt in je leven, niet een afstreepkalender.