Kak! Van de week ging de telefoon en dát was het eerste dat ik dacht. Ik heb tenslotte deze familie nog geen maand geleden begeleid na een overlijden.
Zouden ze dan nu alweer mijn diensten nodig hebben?
En dan nog wel nét nadat ik een kaartje in de brievenbus had gegooid omdat haar broer (waar ik de uitvaart voor organiseerde) morgen jarig zou zijn geweest…
Oneerlijk!
Ik nam de telefoon aan… “ℎℎ ℎ, , ℎ ℎ?”
We belandden in een mooi gesprek over hoe het met de familie gaat, over de moeite die ze hebben omdat ze nu niet bij elkaar kunnen zijn om bij de eerste ‘niet-verjaardag’ stil te kunnen staan.
Hoe mooi, dat je dan besluit om je uitvaartverzorger te bellen? Dit is wel precies waarom ik doe wat ik doe. Ik zeg soms wel eens dat ik onderdeel word van de familie. Daar is dit wel een prachtig tekenend voorbeeld van.