Wat doen jullie nou precies?
Ik denk toch dat dát de meest gestelde vraag is. En het antwoord? We doen altijd maar wat. Tenminste. Zo ziet het eruit. Wat we doen is niet zo makkelijk in een omschrijving te vangen. We helpen je kinderen begrijpen wat de dood is, hoe daarmee om te gaan, aankomende dood onder ogen te zien. We helpen de angst voor dat sterven en de ziekte die je hebt wat bevatbaarder te maken (dus niet weg te nemen, dat lukt ook ons niet). We komen naast je staan om je overeind te houden in de orkaan die er op je af komt, je ouders en je schoonouders te begrijpen en vast te houden, maar je er ook van af te schermen waar nodig, we creëren rust en ruimte, maar zetten ook druk als dat nodig is.
We smeren brood, letten op kinderbedtijd, spelen een spelletje, lakken nagels, kleuren en knutselen, en dat alles terwijl we voorbereiden op een overlijden, of het afscheid vormgeven. En dat vormgeven, dat klinkt ook altijd nogal groots, maar doordat we al een paar keer geweest zijn, doen we dat vanuit een samen.
We leggen herinneringen vast, aan dingen waar je nu van denkt dat je het nooit vergeet óf er nooit meer aan herinnerd wilt worden, we lopen naast je als je niemand om je heen verdraagt van de familie.
We helpen je met het maken van keuzes, door vragen te stellen over de keuzes die je maakt en te vertellen over de mogelijkheden die er zijn.