Vorige week was ik op voorgesprek. Mevrouw was in haar laatste levensfase aangekomen en wilde graag kennismaken met degene die haar zou gaan verzorgen als het moment van overlijden daar was.
“Ja” zei ze, “Ik heb nou eenmaal graag de touwtjes in handen. Ik wil weten hoe het gaat.” We spraken over haar wensen, in bijzijn van haar beide zoons. Natuurlijk vloeide er een traantje af en toe. Zeker bij het uitzoeken van de ‘perfecte’ uitvaartkist. Maar ook toen ze de ontwerpen voor de kaart pakte, die ze zelf al had gemaakt en me vroeg of ik ‘daar iets mee kon’ werd er even gesnikt.
Het eindresultaat leverde mijzelf ook kippenvel op. Ik zei haar, dat het toch jammer was dat ze de kaart dan niet helemaal af zou zien. “Nou” zei ze, “dat valt te bezien. Ik heb morgen een afspraak met de uitvaartartsen*. Dus ik weet morgen wanneer ik kom te overlijden. Dan kunnen we de kaarten toch wel alvast laten drukken?”
Zeker kan dat. Dus, er liggen nu rouwkaarten klaar, met een sterfdatum in de nabije toekomst, met handgeschreven enveloppen door mevrouw zelf. Ik houd er zo van, als het gaat zoals het past bij de mens om wie het gaat… En in dit geval, weet ik 100% zeker dat het past. #zeheefthetzelfgezegd
*mevrouw bedoelde hier de SCEN-arts mee.