Vorige week mocht ik bij een jongeman aanschuiven die informatie wilden over een opgraving. Het graf waar zijn vader 20 jaar geleden in werd begraven, komt eind van dit jaar te vervallen. En hij wilde weten wat de mogelijkheden zijn.
Natuurlijk schoof ik bij hem aan tafel. We namen de opties door, en kwamen er op uit dat de restanten van het lichaam gecremeerd gaan worden. Maar toen, al pratende, stelde ik de vraag hoe deze jongeman dan de keuze voor mijn bedrijf had gemaakt. Zijn antwoord was voor hem zonneklaar: “ik krijg nu de kans de uitvaart van mijn vader over te doen, want waar ik 20 jaar geleden nog niet eens kon lopen kan ik nu over alles beslissen. En jij gaat me daarbij helpen, want ik ben toch ook een jong kind dat afscheid moet nemen van mijn vader? Alleen doe ik het voor de tweede keer, maar deze keer wél bewust.”
Ik krijg daar dus echt een brok van in mijn keel he. Zo prachtig hoe bewust deze jongen nu bezig is met het afscheid, waar hij toen geen idee van had.